W opisie biblijnym, gdy chodzi o ocalenie życia na ziemi przed niegodziwością i potopem, Bóg powierza to zadanie wierności najstarszemu ze wszystkich, sprawiedliwemu Noemu. Czy starość ocali świat? W jakim sensie? I jak starość ocali świat?
Historia biblijna, jak historia każdego innego narodu, jest bardzo złożona. Oznacza to, że dojście do prawdy jest nieraz bardzo trudne. Jeszcze więcej trudności napotykamy w kontekście Biblii, która zawiera także księgi historyczne.
Z radością pragniemy poinformować, że dzieło Duchowego Patronatu Misyjnego Księży Sercanów zostało odznaczone medalem dla zasłużonych dla ewangelizacji „Benemerenti in Opere Evangelizationis” Komisji Episkopatu Polski ds. Misji.
Każdy człowiek bez wyjątku to bowiem – jak niegdyś przekonywali dwaj chrześcijańscy filozofowie: Gabriel Marcel i Karol Wojtyła – homo viator, czyli ten, który nieustannie jest w podróży, ciągle znajduje się w drodze.
Sposoby życia starszych są bardzo różne, dlatego na tej podstawie wyróżniono (z dużym uproszczeniem) dwa style funkcjonowania, które są charakterystyczne dla okresu późnej dorosłości.
W dawnych wiekach pielgrzymowanie kojarzyło się z odpokutowaniem win. Z czasem jednak wędrówka do miejsc świętych stała się atrakcją samą w sobie. Czym zatem powinno się charakteryzować prawdziwe pielgrzymowanie?
Aktywność fizyczna nie musi zawsze oznaczać intensywnego treningu. Spacerowanie to łagodna, ale skuteczna forma dbania o kondycję. Spacer to prosty, dostępny dla każdego sposób na poprawę zdrowia zarówno fizycznego, jak i psychicznego.
Tego dnia tętniący zazwyczaj życiem i gwarem Neapol zastygł w ciszy. 12 kwietnia 1927 roku prawie wszyscy mieszkańcy wyszli na ulice, aby pożegnać swojego ukochanego doktora.
Niewątpliwie każdy w swoim życiu chociaż raz słyszał o pielgrzymowaniu. Jest to sposób podjęcia chrześcijańskiego wezwania, aby głębiej rozwinąć w sobie dary Boże, ofiarując swój wysiłek, poprosić Boga w intencjach nurtujących serce oraz pomodlić się i podziękować Stwórcy za otrzymane łaski.
