Kategoria: temat numeru

Postać Hagar występuje w historii Abrahama. Przypomnijmy, że ten patriarcha Izraela żył 18 wieków przed Chrystusem. Zatem mówimy o postaciach sprzed prawie czterech tysięcy lat!

Księga Jonasza należy do zbioru ksiąg prorockich zawartych w Piśmie Świętym. W przeciwieństwie do innych ksiąg prorockich nie zawiera mów ani wyroczni. Składa się z czterech rozdziałów.

Esterze nie było dane wzrastać i wychowywać się w swoim własnym kraju, ponieważ razem z wujem, który stał się dla niej przybranym ojcem, została uprowadzona do niewoli babilońskiej.

Burzliwe były początki biblijnego świata. Oto człowiek, który miał się stać zwieńczeniem dzieła stworzenia, okazał się przyczyną zepsucia idealnego świata stworzonego przez Boga: grzech Adama i Ewy, bratobójstwo dokonane przez Kaina na Ablu. Jednak i z tym uporał się Stwórca.

Mikal, druga córka króla Saula, jest postacią na swój sposób dramatyczną. Z jednej strony, pragnie kochać jak każda młoda kobieta. Równocześnie przez fakt, że jest córką królewską, jej zamążpójście nieuchronnie łączy się z konsekwencjami politycznymi, z którymi musi się zmierzyć.

Historia Józefa z Egiptu jest jednym z najdłuższych opowiadań biblijnych, bo zajmuje niemal 20 rozdziałów Księgi Rodzaju (od 30. do 50. rozdziału). Widzimy, że jest to postać bardzo ważna w dziejach narodu wybranego, skoro poświęcono jej aż tyle miejsca.

Być może Zuzanna wcale nie istniała. Być może jest fikcyjną bohaterką alegorycznego opowiadania z III wieku przed Chr. Jednak nawet jeśli jej osoba jest wymysłem autora, to sytuacja, w której znalazła się ta młoda kobieta, niestety, nie jest bajką.

Opowiadania o bohaterskich czynach takich postaci jak Gedeon stawiają sobie za cel ukazanie reakcji Boga na postępowanie Izraela. Za każdym razem, gdy naród wybrany odwraca się od Boga i oddaje cześć bożkom lub zawiera sojusze z obcymi narodami, spotyka go kara.

Jak przeżyć życie? Na to pytanie jest zapewne tyle odpowiedzi, ilu pytających. Jednak wiele z udzielonych odpowiedzi ma jeden wspólny mianownik, który streścić można ową przytoczoną powyżej łacińską sentencją: „Na próżno żyje, kto nikomu nie jest potrzebny”.