Uczenie prawdziwego humanizmu

fot. cathopic.com

Jezus, mówiąc o czasach ostatecznych, powiada: „Jak działo się za dni Noego, tak będzie również za dni Syna Człowieczego: jedli i pili, żenili się i za mąż wychodziły aż do dnia, kiedy Noe wszedł do arki; a przyszedł potop i wygubił wszystkich” (Łk 17,26-27). Istotnie jedzenie i picie, branie żon i mężów to rzeczy bardzo normalne i nie wydają się być przykładami zepsucia. Na czym polega niegodziwość? Gdzie tam była niegodziwość? Jezus podkreśla w istocie, że człowiek, ograniczając się do korzystania z życia, traci także świadomość zepsucia, co poniża jego godność i zatruwa jego sens. Kiedy przestaje się dostrzegać korupcję, staje się ona czymś normalnym. Wszystko ma swoją cenę, wszystko się kupuje, wszystko się sprzedaje, opinie, akt sprawiedliwości… Jest to powszechne w biznesie, w wielu zawodach, a z korupcją żyje się beztrosko, jak gdyby niegodziwość była normalnym elementem ludzkiego dobrobytu.

Dopóki normalne życie może być wypełnione dobrobytem, nie chcemy myśleć o tym, co sprawia, że jest ono pozbawione sprawiedliwości i miłości. „Jest mi dobrze, nie muszę myśleć o problemach, wojnach, ludzkiej niedoli, o tym, że jest tyle biedy i zła. Jest mi dobrze, nie dbam o innych”. Jest to nieświadoma myśl, która prowadzi nas do życia w stanie zepsucia. Co toruje drogę niegodziwości? Beztroska, która zwraca się wyłącznie ku dbałości o siebie: „Wszystko w porządku, nie przejmuję się innymi”. Ta beztroska jest bramą, która otwiera drzwi do niegodziwości pogrążającej życie każdego człowieka. Niegodziwość doskonale wykorzystuje tę beztroskę: osłabia naszą obronę, usypia sumienie i czyni nas – nawet nieświadomie – współwinnymi. Korupcja bowiem nigdy nie podąża sama, zawsze ma wspólników i nieustannie się poszerza.

Starość jest w stanie pojąć ułudę tej normalizacji życia obsesyjnie nastawionego na przyjemności i pozbawionego wnętrza: życia bez myślenia, bez poświęcania się, bez życia wewnętrznego, bez piękna, bez prawdy, bez sprawiedliwości, bez miłości – to wszystko jest niegodziwością. Szczególna wrażliwość nas, osób starszych, na zainteresowania, myśli i uczucia, które czynią nas ludźmi, powinna ponownie stać się powołaniem wielu osób. I będzie to wybór miłości osób starszych do nowych pokoleń. To my będziemy bić na alarm i mówić: „Uważajcie, korupcja nie zaprowadzi was nigdzie”. Tak bardzo potrzebna jest dziś mądrość osób starszych, aby przeciwstawić się korupcji. Nowe pokolenia oczekują od nas, starych, słowa, które byłoby proroctwem; słowa, które otwierałoby drzwi do nowych perspektyw dla tego beztroskiego, skorumpowanego świata nawyku, do zwrócenia uwagi na rzeczy niegodziwe. Błogosławieństwo Boże wybiera starość dla tego bardzo ludzkiego i humanizującego charyzmatu.

„Jaki jest sens mojej starości?” Każdy z nas, ludzi starych, może zadać sobie to pytanie. Znaczenie jest następujące – być prorokiem zepsucia i mówić innym: „Zatrzymajcie się, byłem na tej drodze i prowadzi ona donikąd!”.

fot. unsplash.com

Powołanie Noego pozostaje zawsze aktualne. Święty patriarcha powinien nadal wstawiać się za nami. A my, kobiety i mężczyźni w pewnym wieku, żeby nie powiedzieć starzy, bo niektórzy się obrażają, zatem „w pewnym wieku” nie zapominajmy, że mamy szansę mądrości, by powiedzieć innym: „Popatrz, ta droga zepsucia prowadzi donikąd”. Powinniśmy być jak dobre wino, które u schyłku, będąc starym, może dać dobre przesłanie, a nie złe.

Zwracam się dzisiaj z apelem do wszystkich ludzi, którzy są w pewnym wieku, żeby nie powiedzieć w podeszłym. Uważajcie, macie obowiązek potępić korupcję, ten sposób życia relatywizmu, całkowicie relatywny, tak jakby wszystko było dozwolone.

Idźmy naprzód, świat potrzebuje silnych młodych ludzi, którzy idą naprzód, i mądrych osób starszych. Prośmy Pana o łaskę mądrości.

Watykan
23 III 2022