Kierownictwo duchowe

fot. depositphotos.com

Decydując się na korzystanie z pomocy kierownika duchowego, należy pamiętać, że jego cel koncentruje się na sprawach duchowych dotyczących naszego integralnego wzrostu jako osoby. Ma ono prowadzić do nieustannego nawracania się i odwracania się od zła i grzechu. Jego zadanie polega na pomocy w drodze do świętości, rozeznawaniu woli Bożej i wypełnianiu jej w konkretnych okolicznościach naszego życia. Rodzi się zatem pytanie: Czy brak kierownika duchowego oznacza dla nas brak możliwości rozeznania woli Bożej i osiągnięcia świętości? Absolutnie nie! Naszym podstawowym kierownikiem pozostaje zawsze sam Duch Święty. Pomoc kierownika duchowego sprowadza się raczej do otwarcia się na Ducha Świętego i rozpoznawania natchnień, jakie On nam nieustannie daje. Pewnym niebezpieczeństwem jest postrzeganie kierownictwa duchowego wyłącznie jako pewnego rodzaju terapii psychologicznej. Owszem, nasza kondycja psychiczna i fizyczna ma pewien wpływ na ducha, jednak należy wystrzegać się myślenia, że posługując się jedynie metodami stosowanymi w psychoterapii, osiągnie się świętość. Nasza ludzka kondycja zraniona na skutek grzechu może zostać uzdrowiona tylko przez Jezusa, który przezwyciężył grzech i dał nam nowe życie w Duchu Świętym. Jeżeli jednak kierownik duchowy zauważy pewne problemy dotyczące natury psychicznej czy emocjonalnej, które utrudniają bądź wręcz uniemożliwiają dalszą współpracę, może on jak najbardziej zaproponować zwrócenie się o pomoc do psychologa lub psychiatry. Wskazane osoby powinny jednak posiadać chrześcijańską wizję człowieka, gdyż będzie to miało wpływ na stosowane przez nie środki terapeutyczne.

Kiedy już zdecydujemy się na korzystanie z pomocy osoby z zewnątrz, należy pamiętać, że znalezienie odpowiedniego kierownika może być trudne. Jak pisze św. Jan od Krzyża: „Dusza pragnąca postępować w skupieniu i doskonałości musi bardzo uważać, w czyje ręce się oddaje. Jaki bowiem jest mistrz, taki będzie i uczeń; jaki ojciec, taki będzie i syn”. Poszukiwania powinniśmy rozpocząć zatem od modlitwy. Należy przy tym uzbroić się w cierpliwość, mając świadomość, że wielu świętych czekało na właściwego kierownika przez długie lata. Pamiętajmy jednak, że Pan Bóg ma swoje sposoby działania i nieustannie wspomaga nas swoją łaską, także wtedy gdy nie korzystamy z pomocy kierownika duchowego.

fot. depositphotos.com

Aby kierownictwo duchowe sprzyjało naszemu postępowi duchowemu, konieczna jest współpraca. Do tego potrzebne jest jednak zaufanie wypływające z wiary w to, że nasz kierownik działa w imieniu Boga i Kościoła oraz że Bóg wyposaża go w potrzebne łaski, aby sprostać temu zadaniu. Współpraca wymaga z naszej strony również otwartości. Aby kierownik mógł nam pomóc, konieczna jest szczerość w ukazywaniu własnego wnętrza, nawet jeżeli jest to dla nas trudne i bolesne. Pozwoli to kierownikowi poznać rzeczywisty stan naszego serca i przez to w odpowiedni sposób wskazać dalszy kierunek działania. Współpraca zakłada także uległość ze strony osoby kierowanej. Oznacza ona pójście za udzielonymi wskazaniami. Bez tego kierownictwo duchowe nie ma sensu.