Mówisz do mnie
Spadającą kroplą
Wiosennego deszczu
Bosy bez żalu
Dotykasz mnie
Gwoździami w krzyżu
Przebitym sercem
Cudem miłości
Patrzysz z drzewa
Pogardą okryty
Na dłonie zatracone
Srebrników pełne
Okno
Nagle otwiera się okno!
Dmucha wiatr historii
Omiata je proch świata
Nowe Jeruzalem
Czy muszę chodzić jak śpiący,
jak ktoś, kto obojętnym jest?
Kiedyś z rzeszą dusz wierzących
ja również przyjąłem chrzest.
Trzeba kompromitować zło…
Obserwując czasem tych, którzy w sztafecie pokoleń idą za nami, mamy ochotę podwinąć rękawy, zacisnąć pięści i wymierzyć sprawiedliwość. Błędy, grzechy, zło – to wszystko nie może przecież pozostać bezkarne.
