Mówisz do mnie
Spadającą kroplą
Wiosennego deszczu
Bosy bez żalu
Dotykasz mnie
Gwoździami w krzyżu
Przebitym sercem
Cudem miłości
Patrzysz z drzewa
Pogardą okryty
Na dłonie zatracone
Srebrników pełne
Życie jak sztorm
O Jezu Umiłowany,
do kogo mam pójść załamany?
Kto mi pomoże – jak Ty, Boże,
pokonać wzburzone morze?
Rodzino Święta…
Nad doliną zieloną,
nad zieloną doliną
rozdzwoniły się dzwony
i ku niebu, hen płyną.
Judyta – wdowa potrzebna Bogu
Wciąż pozostajemy w rękach dobrego Boga. On nas kocha i dla Niego nawet nasza kruchość może okazać się skutecznym narzędziem, z którego zrodzi się dobro dla innych.
