„Zdobyty przez Chrystusa”

fot. kalinowski.malopolska.pl

Józef Kalinowski, bo takie jest jego pierwsze imię, urodził się w Wilnie 1 września 1835 roku. Kilka dni po przyjściu na świat stracił matkę. Ojciec ożenił się jeszcze dwukrotnie, ponieważ druga żona również zmarła po kilku latach. W młodości Józef nie był człowiekiem stałym w swoich wyborach i często zmieniał decyzje. Chaos towarzyszył mu przez całe jego młodzieńcze życie. Tak było choćby przy wyborze i zmianie studiów, pracy oraz w poszukiwaniu życia wygodnego, łatwego i z dala od Boga. Dotknął go wówczas poważny kryzys wiary, z którym zmagał się przez 10 lat. Dosyć łatwo porzucił w tym okresie życie duchowe i sakramenty. Podejmując naukę w Petersburgu, wstąpił do rosyjskiego wojska. Przewidując, że wybuchnie powstanie, postanowił je porzucić.

Pomimo tego że był wielkim patriotą, to całe jego życie przypadło na okres, w którym Polska znajdowała się pod zaborami. Niestety, nie udało się odzyskać niepodległości w trakcie powstania styczniowego w 1863 roku, w którym brał czynny udział przeciw rosyjskiemu zaborcy. Godne uwagi jest to, że był przeciwnikiem tego zrywu, który nie był należycie przygotowany. Uważał, że „ojczyzna potrzebuje potu, a nie krwi”, co czytamy w jego liście do brata. Z perspektywy czasu trzeba przyznać mu rację, ponieważ przegrana walka przyniosła Polakom ogromne represje, których ofiarą został także sam Józef. On jednak nie mógł przyglądać się z boku, jak rodacy walczą o niepodległość. Chciał więc pomóc swoją wojskową wiedzą. Niestety, za udział w powstaniu został najpierw skazany na karę śmierci przez rozstrzelanie, która w wyniku działań rodziny została zmieniona na utratę szlachectwa i 10-letnią zsyłkę na Syberię. Od tego momentu Józef zaczął myśleć coraz częściej o wstąpieniu w stan duchowny.

Józef Kalinowski musiał doświadczyć zesłania na ciężkie roboty w Usolu, Irkucku i Smoleńsku, aby prawdziwie docenić wartość i sens wiary. Kilka lat wcześniej doznał nawrócenia pod wpływem Wyznań św. Augustyna. Zresztą również jak w przypadku biskupa z Hippony, u którego ogromną rolę w jego nawróceniu odegrała prosząca Boga matka – św. Monika, tak za Józefa modlili się jego najbliżsi. Przyszły karmelita utożsamiał się z życiową drogą św. Augustyna, na pewnym etapie pełną błędów i poszukiwań Boga, co obaj święci robili na podobnych odcinkach swojego życia. Święty Rafał Kalinowski sam później przyznawał, że Bóg w swoim nieskończonym miłosierdziu podźwignął go ze stanu niewiary tuż przed chwilą trudnej próby i cierpienia. Wierzył, że bez niej jego życie stałoby się wtedy drogą prowadzącą do upadku lub pychy, która szczególnie w tym momencie czyniłaby wyrzuty Bożej opatrzności. Patrząc na ten trudny okres zesłania oczyma wiary, w swoim cierpieniu dostrzegał pokutę za przeszłość, co dawało mu nadzieję, że Bóg w tych doświadczeniach go nie opuści. Dla świętego zasmucająca była na zesłaniu sytuacja współtowarzyszy, którzy nie posiadali żadnej wiedzy religijnej. Pozwoliło mu to odnaleźć swoje powołanie do przybliżania im Boga. Z tego względu postanowił też katechizować, co szczególnie chętnie robił dla dzieci i młodzieży. W wątpliwościach i pokusach pytał natomiast Zbawiciela: „Dobry Jezu, gdzie przytułek znajdę, jeżeli Ty mi Serca swego nie otworzysz?”.

fot. kalinowski.malopolska.pl

Przykład św. Rafała Kalinowskiego uczy nas, że zawsze jest nadzieja na zmianę nawet po ludzku przegranego życia, bo Pan Bóg pokazuje choćby w tym przypadku, że z największego zła może wyprowadzić ogromne dobro. Potrzebuje jednak do tego naszej współpracy…