kl. Valery Pupkevich SCJ

Sakrament uzdrowienia

185 | zdrowy duch

fot. R. Warenda SCJ

Choroba i cierpienie często niepokoją każdego człowieka. Doświadcza on wówczas swojej niemocy, ograniczeń lub słabości. Bardzo często choroba prowadzi do rozpaczy, zamknięcia się w sobie, a nawet buntu przeciw Bogu. Choroba przeżywana z wiarą prowadzi natomiast do rozeznania tego, co w życiu jest nieistotne, co oddala od Pana Boga, i pomaga zwrócić się ku temu, co pobudza do szukania. Chrystus daje ludziom lekarstwo i pomoc w cierpieniu. Takim lekarstwem jest sakrament namaszczenia chorych.

Kto może przyjąć sakrament namaszczenia chorych i kto go udziela?

Sakrament namaszczenia chorych nie jest przeznaczony wyłącznie dla tych, którzy są w niebezpieczeństwie utraty życia. Odpowiednim momentem na jego przyjęcie jest choroba bądź starość. Można go udzielić osobom, których czeka operacja lub zabieg, którego przyczyną jest niebezpieczna choroba. Tego sakramentu można udzielić również chorującym dzieciom, jeśli mają świadomość dokonujących się nad nimi czynności sakramentalnych. Udziela się go chorym, którzy są przytomni na umyśle i przynajmniej pośrednio proszą o udzielenie sakramentu, bądź tym, o których wiadomo, że by o to prosili, gdyby mieli pełną świadomość. W sytuacjach, w których po namaszczeniu pacjent odzyskał zdrowie, a później popadł w jakąś nową chorobę bądź powikłania, może przyjąć sakrament jeszcze raz. Zawsze gdy chrześcijanin jest dotknięty chorobą, może prosić o święte namaszczenie. Sakramentu namaszczenia chorych nie można udzielić osobom zmarłym oraz tym, który uparcie trwają w stanie grzechu ciężkiego.

Osobom, które kończą swoje ziemskie życie, poza namaszczeniem chorych Kościół ofiaruje Eucharystię jako wiatyk. Wiatyk ma szczególne znaczenie w chwili przejścia do Ojca, jest on sakramentem, który stanowi zakończenie ziemskiej wędrówki.

Szafarzami sakramentu namaszczenia chorych są biskupi i prezbiterzy. Przy sprawowaniu tego sakramentu używają oni oleju, który jest poświęcony przez biskupa. Istotą sakramentu jest namaszczenie czoła i rąk chorego, któremu towarzyszy modlitwa. Osoba chora powinna z wiarą przyjmować sakrament, dzięki czemu otrzymuje łaskę dla siebie i swojej rodziny.

Łaska Ducha Świętego umacnia wiarę w Boga, pomaga w walce z pokusami, które pochodzą od złego ducha.

Owoce sakramentu namaszczenia chorych

Pierwszą łaską sakramentu jest szczególny dar Ducha Świętego, który umacnia, dodaje pokoju i odwagi, by móc przezwyciężyć trudności, które są związane z chorobą. Łaska Ducha Świętego umacnia wiarę w Boga, pomaga w walce z pokusami, które pochodzą od złego ducha. Sakrament ten prowadzi chorego do uzdrowienia przede wszystkim duszy z jej grzesznej dolegliwości i podźwiga człowieka ku zjednoczeniu z Chrystusem, który zawsze czeka na człowieka również w sakramentach Eucharystii oraz pokuty i pojednania.

Obok uzdrowienia duchowego, które niesie sakrament namaszczenia chorych, zdarza się także, że ma miejsce uzdrowienie fizyczne z dolegliwości, których doświadczała osoba chora. Uzdrowienia te są wyraźną interwencją Boga, który z całą swoją zbawczą mocą przychodzi do człowieka, wlewając w jego serce nadzieję na zmartwychwstanie w dniu ostatecznym.

Zjednoczenie z męką Chrystusa

Stosunkowo często zdarza się, że osoby chore nie akceptują swojego stanu, przez co tracą sens życia i nadzieję. Kościół naucza, że cierpienie jest następstwem grzechu pierworodnego. W szczególnych przypadkach zdarza się ono z dopustu Bożego, jak to się stało w przypadku starotestamentalnej postaci – Hioba.

Łaska sakramentu namaszczenia chorych nadaje nową jakość, uzdalnia chorego do zrozumienia swojej życiowej sytuacji, dodaje otuchy, otwiera horyzont nadziei, a także daje niepowtarzalną szansę głębokiego zjednoczenia się z cierpiącym Chrystusem w tajemnicy Jego męki. Życie chorego otrzymuje nowy sens, a on sam staje się uczestnikiem w zbawczym dziele Jezusa Chrystusa.

Łaska eklezjalna

Świadectwo osób chorych we wspólnotach parafialnych jest przypomnieniem dla pozostałych członków wspólnoty, że zbawienie dokonało się przez mękę, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa. Stanowi to zachętę do przemiany własnego życia. Każda osoba chora, poprzez przyjęcie tego sakramentu, przyczynia się ponadto do uświęcenia Kościoła, jak i do dobra wszystkich ludzi. Kościół cierpi za wszystkich i ofiaruje się przez Chrystusa Bogu Ojcu, a przez to wyprasza niezliczone łaski dla swoich wiernych.

fot. depositphotos.com

Przygotowanie do ostatniego przejścia

Sakrament namaszczenia chorych jest udzielany wszystkim, którzy cierpią z powodu ciężkiej choroby, a więc jest nieraz kojarzony tylko i wyłącznie z rychłym odejściem do domu Ojca. To błędne przekonanie sprawia, że dużo osób odkłada moment doświadczenia Bożego wsparcia na koniec swojej ziemskiej wędrówki.

Pierwszymi i podstawowymi sakramentami w przygotowaniu do przejścia i spotkania z miłosiernym i sprawiedliwym Sędzią powinny być sakramenty pokuty i pojednania oraz Eucharystia. Sakrament namaszczenia chorych w niebezpieczeństwie śmierci dodaje otuchy i podźwiga do pełnego ufności przejścia do domu miłującego nas Ojca.