Przyjaźń czy kochanie?

fot. depositphotos.com

Ten artykuł jest dla mnie niezwykle ważny, bo kobieta, która podzieliła się ze mną słodyczą swojego doświadczenia przyjaźni, nie jest już z nami na tym świecie. Wierzę, że teraz z właściwym tylko jej uśmiechem uprasza w niebie łaskę, by jej historia nie pozostała bezowocna. Wiele razy bowiem powtarzała: „Chciałabym, żeby każdy człowiek na świecie tak dał się zaskoczyć przyjaźnią, jak mnie ona kiedyś zaskoczyła”. W rzeczy samej, historia pani Katarzyny nie należy do najoczywistszych – rozpoczęła się bowiem w chorobie, która wydawało się, że doprowadzi do śmierci, a jednak przywiodła ją ku pięknej relacji otwierającej serce. „Po niespodziewanym omdleniu trafiłam do szpitala, w którym dzieliłam salę z bardzo zamyśloną i zamkniętą w sobie panią. Miała na imię Maria. Przez wiele dni nie rozmawiałyśmy. Obserwowałam ją jednak i czułam ból serca za każdym razem, gdy przyjmowałam odwiedziny kolejnych bliskich mi osób, wiedząc tym samym, że w czasie naszego wspólnego mieszkania jej nikt nie przyszedł na spotkanie”. Przyjaźń rozpoczyna się bowiem często tam, gdzie serce do głębi otwiera się na to, czym żyje drugi. Zaczyna się od wyostrzonego spojrzenia, od wzroku, który widzi i wie wszystko lub wiele – często bez słów. „Pewnego dnia ze snu zbudził mnie wczesnym porankiem cichy głos mojej sąsiadki, która pytała mnie: «Czy mogłaby się pani ze mną pomodlić?»”. To, jak bardzo zbliża nas do siebie Bóg poprzez modlitwę, pani Kasia potwierdziła słowami: „Nie wiem dlaczego, ale w czasie naszej wspólnej modlitwy czułam się głęboko z nią zjednoczona, choć nawet nie miałam pewności, jaką intencję zanosiła ona wtedy do Boga”.

„Od tamtego dnia – pamiętam dokładnie – stan zdrowia Marii znacznie się pogorszył. Zaś nasza relacja rozkwitła. Po kilku dniach wydawało nam się, że znamy się na wylot, a każdy dzień rozpoczynałyśmy i kończyłyśmy wspólną modlitwą”. Tak lekko przychodzi nam mówić, że prawdziwych przyjaciół poznaje się w biedzie, nie zastanawiając się nad tym, jak bogatym jarzmem doświadczenia wierności obarczone jest to powiedzenie. Dla wielu bowiem bieda to argument przeciwko drugiemu, którego może zabrakło w chwili, gdy wyciągaliśmy niezdarnie ręce po pomoc. Ma ono jednak też drugie oblicze – twarz człowieka, który wychodzi z miłością naprzeciw naszym bolączkom, zanim jeszcze zdążymy poprosić go o chwilę uwagi, o troskę, o obecność – i jest obliczem prawdziwego przyjaciela. „Niestety nie cieszyłyśmy się tą przyjaźnią zbyt długo. Po niespełna trzech tygodniach od tej ważnej dla naszej relacji modlitwy, Maria odeszła do domu Ojca, w którego jej wiara nas połączyła. Kilka dni później ja wróciłam do swojej rodziny, do domu”. Parafrazując więc słowa Księgi Mądrości, przyjaźń „jest czcigodna nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy” (4,8), bo jej miarą jest miłość nieskalana.

fot. depositphotos.com

Przyjaźń czyni bowiem człowieka spokojnym, bo nie skupionym na sobie, lecz na miłości, którą może on ofiarować światu. Daje życie, którego wydawać się może, że brakuje nam w osamotnieniu. Czyni zmartwychwstałym, bo ten, który powiedział do nas: „Już was nie nazywam sługami, (…) ale (…) przyjaciółmi” (J 15,15), zwyciężył śmierć przez przyjaźń pełną miłości. „Kto ma bowiem przyjaciela, snem spokojnym zakończy swoje życie, dlatego wierzę, że takim snem pożegnała się ze światem Maria. Nie znam bowiem osoby, która bardziej niż ona wiedziała, że Bóg jest jej Przyjacielem. Dzięki niej i ja spokojniej patrzę na chwilę rozstania”. Z przyjaźni rodzi się bowiem wiara tak niezmącona i wierna jak pewność. Ona czyni człowieka wolnym w pytaniu o to, jak żyć, by nie zmarnować żadnej chwili obojętnością.