Potrzebujemy Ducha Świętego!

fot. depositphotos.com

Szatan, pełen zazdrości i nienawiści do Boga i każdego z nas, pragnie nas wyrwać z Jego rąk, doprowadzając do upadku i zguby wiecznej. Tym, co nas od Niego oddziela, jest grzech. Pan Jezus powiedział kiedyś do o. Aernoudta: „Ilekroć bowiem ciężko grzeszysz, ponosisz śmierć nadprzyrodzoną i tracisz wszystkie zebrane zasługi, podobnie tracisz prawo do dziedzictwa niebieskiego, a stajesz się razem z szatanami współdziedzicem piekła”. Grzech jest zatem największym dramatem, jaki może pojawić się w życiu człowieka. Dlatego każdego dnia należy wyrzekać się grzechu i jego sprawcy – szatana. Nie jesteśmy powołani do śmierci, ale do życia wiecznego, ponieważ jesteśmy synami Boga, a skoro synami, to również dziedzicami nieba. Na dowód tego „Bóg wysłał do serc naszych Ducha Syna swego, który woła: Abba, Ojcze!” (Ga 4,6).

To właśnie Duch Święty podczas chrztu i bierzmowania zstępuje na nas, aby zjednoczyć nasze życie z miłością Chrystusa i włączyć nas do wspólnoty Kościoła. On nadaje wartość zasługującą wszystkim czynom, które podejmujemy w służbie Kościołowi. On nas oczyszcza, daje natchnienia, oświeca, zapala ogniem miłości, czyni Bożymi narzędziami, umacnia i sprawia, że wydajemy owoce. Pewnego razu Jezus powiedział do Alicji Lenczewskiej: „Miłość to Ja – Jezus Chrystus – Miłość, która stała się Człowiekiem i która powraca, i przychodzi do ludzi w Duchu Świętym”. Słowo Boże uczy nas, że „nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: «Panem jest Jezus»” (1 Kor 12,3). Na innym miejscu Jezus powie: „Kto trwa we Mnie, a Ja w nim, ten przynosi owoc obfity, ponieważ beze Mnie nic nie możecie uczynić” (J 15,5). Tak więc to Jezus Chrystus zespala nas ze sobą w Duchu Świętym. Potrzebujemy zatem Bożego Ducha, aby mogło rozwijać się w nas nasze synostwo względem Boga Ojca, nasza miłość do Niego i do drugiego człowieka. Potrzebujemy Ducha Świętego, aby nasza modlitwa była zjednoczona z modlitwą Jezusa i była w pełni skuteczna. Potrzebujemy Go, aby podtrzymywał w nas pokój, pogodę ducha, szczęście, wytrwałość i moc w czynieniu dobra. Prawdą jest, że bez Niego jesteśmy tylko słabością, niemocą i nie możemy wydać żadnych owoców.

fot. depositphotos.com

Duch Święty jest Ogniem, który pragnie w nas zapłonąć, nie po to, żeby nas zniszczyć, lecz żeby nas przekształcić, przemienić w siebie – do tego stopnia, by wszystko, czego dotkniemy, również zapłonęło. Apostołowie naśladując Maryję, trwali właśnie z Nią w Wieczerniku, oczekując zesłania Ducha Świętego. Ich serca były wypełnione tak żarliwą modlitwą, że ogarnęła ich Boża moc, która zalęknionych mężczyzn przemieniła w Bożych wojowników, pragnących głosić światu Ewangelię, nawet za cenę męczeństwa! Kiedy więc ogarnęła ich Miłość, stali się Apostołami Miłości.

Nie ma większego daru od Boga niż Jego miłość i zjednoczenie z Nim. Gdy Adam i Ewa zgrzeszyli w raju, zadali ludzkości najboleśniejszy cios – oddzielenie od Stwórcy. Jednak dobry Bóg przyszedł do nas ze swoim planem ratunkowym. Jego punktem szczytowym była męka, śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa oraz posłanie na świat Ducha Świętego. Dzięki Jego obecności człowiek coraz bardziej i głębiej przekonuje się w życiu, że nie jest sam i że może wrócić do Boga, jeśli tylko tego pragnie. Wzywajmy zatem każdego dnia Ducha Świętego, byśmy byli coraz bardziej zjednoczeni z Bogiem w miłości. Myślmy o Nim jak najczęściej, uwielbiajmy Go, dziękujmy za wszystko, jednoczmy się z Jego cichą i nieustanną modlitwą, z Jego uczuciami miłości, żyjąc w pokoju i nadziei zmartwychwstania. Niech Duch Święty stanie się nawet naszym oddechem, bo jak mówił Jezus do ks. Courtois: „kto oddycha Duchem Świętym, oddycha też miłością mojego Serca”.