Patrz w stronę Ojca!

fot. papa.agora24.it

(…) Błogosławieni ubodzy, cisi, miłosierni, osoby pokornego serca… To właśnie jest rewolucja Ewangelii. Gdzie jest Ewangelia, tam też i jest rewolucja. Ewangelia nie pozostawia w spokoju. Pobudza nas. Jest rewolucyjna. Wszystkie osoby zdolne do miłości, wprowadzający pokój, którzy do tej pory lądowali na marginesie dziejów, są przeciwnie budowniczymi królestwa Bożego. To tak, jakby Jezus powiedział: naprzód wy, którzy nosicie w swoich sercach tajemnicę Boga, który objawił swoją wszechmoc w miłości i przebaczeniu!

Oto wielka tajemnica, która leży u podstaw całego Kazania na górze: bądźcie dziećmi Ojca waszego, który jest w niebie. Pozornie te rozdziały Ewangelii św. Mateusza zdają się dyskursem moralnym, wydają się przywoływać etykę tak wymagającą, że wydaje się ona nieżyciowa, tymczasem odkrywamy, że są one przede wszystkim dyskursem teologicznym. Chrześcijanin nie jest kimś, kto stara się być lepszym od innych: wie, że jest grzesznikiem, tak jak wszyscy. Chrześcijanin to po prostu człowiek, który zatrzymuje się przed nowym płonącym krzewem, w obliczu objawienia Boga, nie noszącego zagadki imienia, którego nie można wymówić, lecz który żąda od swoich dzieci, by przyzywały Go imieniem „Ojcze”, aby dać się odnowić Jego mocą oraz odzwierciedlać promień Jego dobroci dla tego świata, tak bardzo spragnionego dobra, tak bardzo oczekującego na dobre wieści.

W ten zatem sposób Jezus wprowadza nauczanie modlitwy Ojcze nasz. Czyni to, odcinając się od dwóch grup swoich czasów. Przede wszystkim od hipokrytów: „Nie bądźcie jak obłudnicy. Oni lubią w synagogach i na rogach ulic wystawać i modlić się, żeby się ludziom pokazać” (Mt 6,5). Są ludzie, którzy potrafią tworzyć modlitwy ateistyczne, bez Boga: czynią to, aby być podziwianymi przez ludzi. Ileż razy widzimy zgorszenie powodowane przez te osoby, które chodzą do kościoła, przebywają w nim cały dzień, czy chodzą codziennie, a potem żyją, nienawidząc innych lub źle mówiąc o ludziach. To budzi zgorszenie. Lepiej, by nie chodzili do kościoła, bo żyją jak ateiści. Ale jeśli chodzisz do kościoła, żyj jak dziecko Boże, jako brat i dawaj prawdziwe świadectwo, a nie antyświadectwo. Jednakże modlitwa chrześcijańska nie ma innego wiarygodnego świadka oprócz własnego sumienia, w którym nawiązuje się intensywny stały dialog z Ojcem: „Gdy chcesz się modlić, wejdź do swej izdebki, zamknij drzwi i módl się do Ojca twego, który jest w ukryciu” (Mt 6,6).

Następnie Jezus odcina się od modlitwy pogan: „Nie bądźcie gadatliwi (…) oni myślą, że przez wzgląd na swe wielomówstwo będą wysłuchani” (Mt 6,7). Być może Jezus nawiązuje tutaj do owego pozyskiwania sobie życzliwości, które było konieczną przesłanką wielu modlitw starożytnych: trzeba było w pewien sposób oswoić bóstwo, przez długą serię uwielbienia, czy nawet modlitw. Pomyślmy o tej scenie na górze Karmel, gdy prorok Eliasz staje do zakładu z prorokami Baala (1 Krl 18,20-40), którzy krzyczeli, tańczyli, ranili się, żeby ich bóg ich wysłuchał. A Eliasz stał w milczeniu i Bóg objawił się Eliaszowi. Poganie myślą, że modlitwa polega na wypowiadaniu wielu słów. Także i ja myślę o chrześcijanach, którzy sądzą, że modlitwa – wybaczcie za takie określenie – to mówienie do Boga jak papuga. Nie – modlitwa wypływa z serca, z wnętrza. Natomiast, jak mówi Jezus – kiedy się modlisz, zwróć się do Boga jak syn do swego ojca, który wie, czego potrzebujesz, zanim go o to poprosisz (por. Mt 6,8). Może to być także milczące odmawianie Ojcze nasz: skoro staniemy pod spojrzeniem Boga, przypomnimy sobie o Jego ojcowskiej miłości, to wystarczy, by być wysłuchanym.

Jakże wspaniale pomyśleć, że nasz Bóg nie potrzebuje ofiar, abyśmy zdobyli Jego życzliwość! Nasz Bóg niczego nie potrzebuje: w modlitwie prosi tylko, abyśmy otworzyli kanał komunikacji z Nim, abyśmy zawsze odkrywali, że jesteśmy Jego umiłowanymi dziećmi. A On nas bardzo miłuje.

Audiencja generalna w Rzymie

2 I 2019