fot. depositphotos.com
Drodzy bracia i siostry! (…) Czytania, jak też Psalm, mówią nam o „namaszczonych”: o Słudze Jahwe u Izajasza, królu Dawidzie i Jezusie, naszym Panu. Ich trzech łączy to, że namaszczenie, które otrzymują, ma namaścić wierny lud Boży, którego są sługami. Ich namaszczenie jest dla ubogich, więźniów, uciśnionych… Bardzo pięknym obrazem tego „bycia dla” świętego oleju są słowa Psalmu 133: „Jest to jak wyborny olejek na głowę, który spływa na brodę, brodę Aarona, który spływa na brzeg jego szaty”.
Symbolika szat sakralnych Najwyższego Kapłana jest bogata. Jednym z symboli są imiona synów Izraela wyryte na onyksowych kamieniach zdobiących naramienniki efodu, od którego pochodzi nasz dzisiejszy ornat: sześć na kamieniu lewego naramiennika i sześć na kamieniu prawego naramiennika. Także na pektorale wypisane były imiona dwunastu pokoleń Izraela. Oznacza to, że celebrując, kapłan bierze na swe ramiona powierzony mu lud i ma wypisane w sercu jego imiona. Kiedy zakładamy nasz skromny ornat, może nam dobrze zrobić, że poczujemy na ramionach i w sercu ciężar i oblicze naszego wiernego ludu, naszych świętych i naszych męczenników, których w tych czasach jest wielu (…).
Cenny olejek namaszczający głowę Aarona nie tylko nadaje zapach jego osobie, ale rozprzestrzenia się i dociera do „peryferii”. Pan powie to jasno: jego namaszczenie jest dla ubogich, więźniów, chorych i dla tych, którzy są smutni i samotni (…).
Prośmy Pana, aby dawał nam zawsze dobrych pasterzy: ludzi oddanych, ludzi modlitwy, bliskich ludowi Bożemu.
Dobrego kapłana poznaje się po tym, jak namaszczony jest jego lud; jest to jasny dowód. Widać, kiedy nasi wierni zostają namaszczeni olejkiem radości: na przykład kiedy wychodzą z Mszy Świętej z obliczem osób, które otrzymały dobrą wiadomość. Nasi wierni lubią (…), kiedy głoszona przez nas Ewangelia przenika do ich życia codziennego, kiedy spływa jak olejek Aarona aż po krańce rzeczywistości, kiedy oświeca sytuacje graniczne, „peryferie”, gdzie wierni są najbardziej narażeni na ataki tych, którzy chcą ich ograbić z wiary. Ludzie nam dziękują, ponieważ czują, że modliliśmy się w związku z realiami ich życia powszedniego, ich cierpieniami i ich radościami, lękami i nadziejami. A kiedy czują, że woń Pomazańca, Chrystusa, dociera za naszym pośrednictwem, zachęca ich to, by powierzyć nam to wszystko, co pragną przedstawić Panu: „Módl się za mnie, ojcze, bo mam ten problem”, „Pobłogosław mnie, ojcze”, „Módl się za mnie” – to znaki, że namaszczenie dotarło do brzegu płaszcza, ponieważ zamienia się w błaganie, błaganie ludu Bożego. Kiedy jesteśmy w tej relacji z Bogiem oraz Jego ludem i przechodzi przez nas łaska, wtedy jesteśmy kapłanami, mediatorami między Bogiem a ludźmi. Tym, co pragnę podkreślić, jest fakt, że zawsze musimy ożywiać łaskę i wyczuwać w każdej prośbie (…) pragnienie naszych wiernych, byśmy ich namaścili pachnącym olejkiem, bo wiedzą, że go mamy. Wyczuwać i odczuwać, tak jak Pan odczuł pełną nadziei trwogę kobiety cierpiącej na krwotok, kiedy dotknęła skraju Jego płaszcza. W tym momencie Jezus, obecny pośród otaczającego Go ze wszystkich stron ludu, ucieleśnia całe piękno Aarona, ubranego w strój kapłański, z olejkiem, który spływa na jego szaty. Jest to piękno ukryte, które jaśnieje jedynie dla oczu pełnych wiary kobiety cierpiącej na upływ krwi (…).
Trzeba więc wyjść i doświadczyć naszego namaszczenia, jego mocy i jego odkupieńczej skuteczności: na „peryferiach”, tam, gdzie jest cierpienie, przelana krew, ślepota, która chce widzieć, gdzie są więźniowie tak wielu złych panów (…).
Kapłan, który w niewielkim stopniu wychodzi z samego siebie, który niewiele namaszcza (…) – traci to, co najlepsze z naszego ludu, to, co potrafi poruszyć najgłębszą część jego kapłańskiego serca. Ten, kto nie wychodzi z samego siebie, zamiast być mediatorem, staje się stopniowo pośrednikiem i zarządcą. Wszyscy znamy różnicę: pośrednik i zarządca „otrzymali już swoją zapłatę”, a ponieważ nie ryzykują własnej skóry i swojego serca, nie otrzymują serdecznego podziękowania, wypływającego z serca. Stąd właśnie bierze się niezadowolenie tych, którzy stają się smutni – są smutnymi księżmi i zamieniają się w swego rodzaju kolekcjonerów antyków albo nowinek, zamiast być pasterzami „pachnącymi jak owce” – o to was proszę: bądźcie pasterzami „o zapachu owiec”, aby to się czuło – zamiast być pasterzami pośród swojej trzody i rybakami ludzi (…).
fot. depositphotos.com
Drodzy wierni, bądźcie blisko waszych kapłanów przez miłość i modlitwę, aby zawsze byli pasterzami według Serca Bożego (…).
Drodzy kapłani, niech Bóg Ojciec odnowi w nas Ducha świętości, którym zostaliśmy namaszczeni, niech odnowi Go w naszym sercu, tak aby namaszczenie dotarło do wszystkich, także na „peryferie”, tam gdzie nasz wierny lud najbardziej go oczekuje i docenia (…).
Homilia w czasie Mszy Krzyżma w Wielki Czwartek
28 III 2013
Trzeba przywrócić godność starości
Dzisiaj rozpoczynamy cykl katechez, które szukają w słowie Bożym inspiracji odnośnie znaczenia i wartości wieku starczego. Od kilku dziesięcioleci ten okres życia dotyczy prawdziwego „nowego ludu” – osób starszych. Nigdy wcześniej w dziejach ludzkości nie było nas tak wielu.
Błogosławieni, którzy cierpią prześladowanie…
Wraz z dzisiejszą audiencją kończymy cykl katechez na temat ewangelicznych błogosławieństw. Jak słyszeliśmy, w ostatnim z nich głoszona jest eschatologiczna radość prześladowanych dla sprawiedliwości (por. Mt 5,10).
Hagar znaczy wyrwana z pęt śmierci
Postać Hagar występuje w historii Abrahama. Przypomnijmy, że ten patriarcha Izraela żył 18 wieków przed Chrystusem. Zatem mówimy o postaciach sprzed prawie czterech tysięcy lat!
