Męczennica miłości

fot. wikimedia.org

Święta Katarzyna znana jest głównie dzięki wizji czyśćca, spisanej w Traktacie o czyśćcu przez jej przyjaciela i spowiednika ks. Cattaneo Marabotto. Jak możemy przeczytać w jej życiorysie, była zarówno duchem, jak i ciałem niezwykle piękną kobietą. Jednak od urody bardziej charakterystyczne było u niej posłuszeństwo, niezrozumiałe tak w ówczesnym, jak i we współczesnym świecie. Urodziła się w 1447 roku w arystokratycznej rodzinie w Genui, jako piąte dziecko wicekróla Neapolu. Jeszcze w dzieciństwie została osierocona przez ojca. Mając 13 lat, tak jak starsza siostra chciała wstąpić do zakonu, co jednak nigdy nie nastąpiło.

Trzy lata później padła ofiarą rodzinnych interesów, gdyż ze względu na polityczne zagrywki rywalizujących ze sobą rodzin została zmuszona przez brata do małżeństwa. Jej przyszły mąż Julian Adoro był już wtedy znanym hazardzistą i hulaką z piątką nieślubnych dzieci. Co ciekawe, św. Katarzyna przyjęła na siebie tę rzeczywistość bez żadnego sprzeciwu. Już wtedy uważała, że wszystko należy chętnie przyjąć z woli Boga, bo tylko On jest naszym dobrym Ojcem. Jak można się domyślić, jej małżeństwo nie było szczęśliwe. Żyjąc początkowo w osamotnieniu, zaniedbywana przez męża, postanowiła zmienić swoje życie na bardziej towarzyskie, adekwatne do wyższych sfer, do których się zaliczała. Niestety, zmiana stylu życia nie pomogła odnaleźć jej pogody ducha. Pomimo swoich wysiłków włożonych w odnalezienie szczęścia po 10 latach małżeństwa odczuwała ogromną gorycz i pustkę w sercu.

Wtedy właśnie zdecydowała się na pójście do spowiedzi, która była początkiem jej nawrócenia. W konfesjonale odczuła jak Bóg „zranił” ją swoją miłością. Tam zobaczyła jak na dłoni: z jednej strony swoją niedoskonałość, a z drugiej – Bożą dobroć i miłosierdzie. To wydarzenie tak bardzo poruszyło jej serce, że nie kończąc spowiedzi, uciekła z konfesjonału. Płacząc ze swej niemocy przez kilka dni w domu, otrzymała wizję Chrystusa dźwigającego krzyż. Dopiero to doświadczenie pomogło jej, aby wrócić do kościoła i dokończyć spowiedź. Odtąd rozpoczęła życie oczyszczenia i pokuty. Szczególne nabożeństwo do męki Pańskiej, Matki Bożej, a zwłaszcza do Eucharystii pomogło jej odnaleźć właściwą drogę i pokój serca. Zamiast skupiać się i poprzestawać na swoich niedoskonałościach, zaczęła bardziej otwierać się na potrzeby innych oraz towarzyszyć im w niedoli. Najpierw zaangażowała się w Bractwo Miłosierdzia, wspomagające wstydzących się żebrać biednych. Zrzeszone w nim kobiety wychodziły na ulice Genui, prosząc o datki, które trafiały do potrzebujących. Jednak na „mistyczne szczyty” – jak powie później papież Benedykt XVI – święta wspinała się w Pammatone, największym szpitalu w Genui. Angażowała się tam bezgranicznie w pomoc chorym i umierającym. Nie zważając na własne dolegliwości i nie zaniedbując osobistej modlitwy oraz praktyk pokutnych, praktycznie nie opuszczała szpitala. Swojej pomocy nie przerwała nawet podczas epidemii w 1497 i 1501 roku. Taka postawa gromadziła wokół niej grupę naśladowców, którzy chcieli za jej przykładem zostać „męczennikami miłości”.

fot. wikimedia.org