Eucharystia w szpitalu

fot. episkopat.pl

Katechizm Kościoła katolickiego mówi: „Jest źródłem i zarazem szczytem całego życia chrześcijańskiego. Inne zaś sakramenty, tak jak wszystkie kościelne posługi i dzieła apostolstwa, wiążą się ze świętą Eucharystią i do niej zmierzają. W Najświętszej bowiem Eucharystii zawiera się całe duchowe dobro Kościoła, a mianowicie sam Chrystus, nasza Pascha” (KKK 1324). Mając na uwadze powyższe słowa, możemy jeszcze głębiej wnikać w tajemnicę Eucharystii, która nabiera szczególnego wymiaru i roli w życiu chorych, jak i personelu pracującego w szpitalu. Dalej czytamy: „Eucharystia właściwie oznacza i urzeczywistnia komunię życia z Bogiem i jedność Ludu Bożego (…). Jest ona szczytem działania, przez które Bóg uświęca świat” (KKK 1325). 

Z dobroci Bożej każdy pacjent może codziennie jednoczyć się z Bogiem dzięki posłudze kapelana, który niesie „głodnym na duchu” i „spragnionym Boga” Jego Najświętsze Ciało. Pana Jezusa przyjmujemy w stanie łaski uświęcającej. Prawo w Kościele dopuszcza zwolnienie z postu eucharystycznego chorych, kto jednak może, powinien go zachować, aby poprzez ten czas „postu ciała” uświadomić sobie doniosłość wydarzenia, jakiego oczekuje, a którym jest zjednoczenie z Bogiem w Komunii Świętej. Chorzy mogą przyjmować Komunię w pozycji leżącej, na łóżku. Gdy istnieje trudność w przełykaniu, należy poprosić kapłana o udzielenie „mniejszej cząstki Ciała Pańskiego”. W razie konieczność można napić się czystej wody. 

Chociaż postawa zewnętrzna wyraża nasz szacunek do Boga, to jednak dużo ważniejsza jest postawa serca – przygotowanie i oczekiwanie na Jezusa Eucharystycznego. To tam On – cały Bóg spotyka się i jednoczy z człowiekiem. Mówi o tym sam Jezus do św. Doroty: „Kto nie łaknie tu Mojego Ciała, mianowicie sakramentu Eucharystii, ten nie może pragnąć życia wiecznego. Trzeba też, aby człowiek wołał Mnie i trudził się, płakał albo tu na świecie, albo w czyśćcu”.

Za pośrednictwem tej świętej pustelniczki Jezus wprowadza nas w tajemnicę wieczności, która otwiera się dla nas w każdej Komunii Świętej. Nie należy więc lekceważyć daru, jakim jest wiatyk i zatroszczyć się w miarę naszych możliwości o konających bliskich lub pacjentów przebywających z nami czy też chorymi z naszych rodzin, aby nie umierali bez „zadatku wieczności”, jakim jest Jezus Eucharystyczny. Potwierdza to Jan Maria Vianney, mówiąc: „Wielkim nieszczęściem jest zaniedbywanie tego Bożego posiłku na pustyni życia. To tak, jakby ktoś umierał z głodu obok suto zastawionego stołu”.

W każdym szpitalu znajduje się kaplica, w której zarówno chorzy, jak i personel mają możliwość codziennego uczestnictwa we Mszy Świętej oraz karmienia się słowem Bożym i Ciałem Chrystusa. Każda Msza Święta jest wartościowa, gdyż jej ceną jest krew Chrystusa, przeżywana jednak w szpitalu, wśród i z cierpiącymi członkami Kościoła nabiera szczególnego znaczenia. To tu podczas ofiary Mszy Świętej możemy wpatrywać się w Chrystusa i czerpać z Jego ducha – ducha ofiary, a przez to sami żyć tym duchem. Wyraża się to w ofiarowaniu Bogu wszystkiego, co nas spotyka, naszych cierpień, choroby, ale również trudu pracy czy opieki nad chorym członkiem rodziny. Jezus powiedział: „To czyńcie na Moją pamiątkę” – nie tylko sprawujcie ofiarę Mszy Świętej, ale mając w pamięci Moją ofiarę, sami żyjcie duchem ofiarny. 

W kaplicy przez całą dobę przebywa w tabernakulum żywy Jezus, gdzie możemy Go adorować i dotrzymywać towarzystwa. Często chorzy czują się samotni, opuszczeni. W takich chwilach warto udać się do kaplicy, pobyć na chwilę sam na sam z Bogiem Eucharystycznym. Jezus często czuje to samo co oni – opuszczenie i samotność wśród ludzi, dlatego doskonale zrozumie każde ludzkie serce. Należy zaznaczyć, że chorzy, którzy nie mogą udać się do kaplicy, by adorować Jezusa i czerpać siły z przebywania z Nim ukrytym w tabernakulum, mogą adorować Go we własnym sercu. Jak mówi Pismo Święte, każdy z nas jest „świątynią Ducha Świętego” (por. 1 Kor 6,19) i ma oddawać „cześć Ojcu w Duchu i prawdzie” (J 4,23).

Mając w pamięci słowa Chrystusa: „Mnie zaś nie zawsze macie u siebie” (J 12,8), ceńmy sobie bardzo Eucharystię, każdą Komunię Świętą, którą możemy przyjmować, a jednocześnie dziękujmy Bogu za dar kapłaństwa, bez którego nie ma Eucharystii. Módlmy się również za kapłanów, aby będąc szafarzami świętych tajemnic, ukochali Jezusa Eucharystycznego, który cały oddał się w ich kapłańskie dłonie, a przez nich daje się każdemu człowiekowi. Chleb Eucharystyczny ma moc przemienienia: „(…) za każdym razem będziesz w części tym, czym jest Ten Chleb” (św. Augustyn).