Chory oczekuje obecności

fot. depositphotos.com

Solidarność z cierpiącym człowiekiem nie poprzestaje na wzruszeniu, ale okazuje konkretną pomoc. Bywają chorzy, których rodziny oddalone są o setki kilometrów, i to właśnie intuicja kapelana podpowiada mu, jakiego charakteru pomoc jest w danej sytuacji potrzebna. Nieraz sytuacja onieśmiela nas. Ważne jest jednak, by to onieśmielenie przezwyciężyć i być przy człowieku cierpiącym, bo czas spędzony obok niego jest święty, jest dzieleniem się bez osądzania, bez usiłowania nawracania go.

Myślę, że cierpienie nie może być traktowane jedynie jako kara Boża, jako dopust Boży czy wypadek przy pracy albo przypadek nieudanego życia. Trzeba na nie spojrzeć przede wszystkim w wymiarze szczególnej misji, jaką człowiek nim dotknięty otrzymuje. Niekiedy ludzie mówią w ten sposób: co ja takiego zrobiłem, że Pan Bóg dopuścił na mnie cierpienie? Skarżą się też, że ktoś inny żyje gorzej, źle się prowadzi, a mimo to dobrze mu się wiedzie. Tutaj trzeba się odwołać do Pisma Świętego, że „nie tak człowiek widzi, jak widzi Bóg…” (1 Sm 16,7). Pan Bóg wie lepiej, co dla człowieka jest w danej sytuacji lepsze i dlatego zaprasza go do współpracy w dziele zbawiania świata. To wielkie powołanie! Trzeba nam do niego dorosnąć. Najlepiej oddaje to modlitwa chorego: „Panie, jeśli chcesz, możesz mnie uzdrowić” – tak wołam do Ciebie w mojej chorobie. Tyś chorych uzdrawiał, Tyś nasze choroby i boleści wziął na siebie. W Twoich ranach jesteśmy uzdrowieni. Udziel mi siły, bym krzyż mój z Tobą dźwigał. Daj mi powtarzać Twoją modlitwę w Ogrojcu: „Ojcze, nie moja, ale Twoja wola niech się stanie”. Daj mi cierpliwość i ufność w Twoją moc i dobroć. W twojej miłości pozwól mi iść za Tobą przez Krzyż i cierpienie do wielkanocnej radości i chwały zmartwychwstania.

ks. Czesław Lechocki jest jednym z kapelanów Szpitala Uniwersyteckiego w Krakowie.
Należy do Zgromadzenia Księży Misjonarzy św. Wincentego a Paulo,
od 10 lat posługującym pacjentom przebywającym na leczeniu.