Tutaj też działa Bóg

fot. Archiwum prywatne

Pisząc z perspektywy lekarza o sakramentach udzielanych w szpitalu, trudno zapomnieć o spojrzeniu matki, której dzieci są w stanie zagrożenia życia. Może bardziej niż statystyczny rodzic zdaje sobie ona sprawę ze stanu własnego dziecka oraz każdego objawu, który u niego występuje i co z tym objawem może być związane. Jako lekarz byłam świadkiem kilku chrztów udzielanych w warunkach szpitalnych, dwa z nich jednak najbardziej zapadły mi w pamięć – były to chrzty moich dwóch córek. Pierwszy miał miejsce w 2014 roku, drugi stosunkowo niedawno, bo w 2018 roku. Obie nasze córki urodziły się zdrowe i zdrowe wyszły do domu po krótkim pobycie na oddziale noworodkowym. Zarówno w pierwszym, jak i drugim przypadku nic nie wskazywało na „przyspieszoną formę sakramentu chrztu świętego”, jednak obie zaraziły się wirusem RSV (respiratory syncytia virus) prowadzącym do zapalenia krtani, tchawicy, płuc, którym towarzyszą bezdechy, a nawet niewydolność oddechowa.

„Chrzest jest najpiękniejszym i najwspanialszym darem Boga (…). Darem – ponieważ jest udzielany tym, którzy nic nie przynoszą, łaską – ponieważ jest udzielany tym, którzy nawet zawinili” (KKK 1216). Mając na uwadze te słowa, trudno odmówić własnym dzieciom najważniejszego – łaski Bożej. Warto zwrócić tutaj uwagę na często spotykany fakt: mianowicie, że ludzie często proszą lub przystępują do poszczególnych sakramentów tylko po to, aby było lepiej, aby się poprawiło, aby się wyleczyło i było zdrowe, tymczasem każdy sakrament to, jak czytamy w Katechizmie Kościoła katolickiego, „dar”. Czasem tym darem jest poprawa stanu zdrowia, innym znowu razem jego pogorszenie. Niezależnie od tego, co dzieje się z nami, musimy być pewni Bożej dobroci i tego, że Bóg wszystko, co czyni, czyni dla naszego dobra tak, aby przybliżać nas do siebie i dać nam „wieniec zwycięstwa” w Jego królestwie na wieki.

Po pierwszym chrzcie naszego dziecka w szpitalu byłam wdzięczna Panu Bogu za tę wielką łaskę, jakiej może dostąpić nasza córka. Myślę, że jest to odpowiedź na pytanie, które rodzi się w głowie czy sercu niejednego człowieka: Czy nie było żalu, że dzieci były „chrzczone w trybie przyspieszonym?”. Nie – dzięki łasce ich choroby mogłam zobaczyć piękno sakramentu samego w sobie, któremu nie towarzyszy dziś tak powszechne imprezowanie. Obserwując bowiem współczesnych ludzi, jak i sama będąc uczestnikiem i świadkiem wielu sakramentów chrztu świętego, patrzyłam z bólem serca na to, jak sam sakrament jest marginalizowany, a liczy się wspólne świętowanie przy stołach. Rodzice zajęci tym, jak ugościć przybyłą rodzinę, nie przeżywają misterium wtajemniczenia ich dziecka w życie chrześcijanina, zapominają o tym, że z nakreślonym na czole dziecka znakiem krzyża wiąże się wejście tego małego człowieka w życie i śmierć Jezusa Chrystusa. Wśród wielu zajęć i zmartwień co do zakupionego prezentu lub danych dziecku pieniędzy również i goście nie mają czasu przypomnieć sobie i zatrzymać się nad własnym chrztem, a co za tym idzie, nad własnym życiem. Tutaj warto przypomnieć, że zarówno rodzice, jak i znajomi rodziny powinni pamiętać, że nie ma większego daru dla nowo ochrzczonego niż modlitwa w jego intencji oraz przyjęta Komunia Święta. Wspominając „szpitalne chrzty” dwóch z trzech naszych córek, pragnę zauważyć, by nie lekceważyć sakramentów i korzystać z nich możliwie najczęściej. Każdego z nas bowiem czeka śmierć i trzeba nam wiedzieć, że walka, jaką toczy się za życia, jest niewspółmiernie mała w stosunku do tej, jaka czeka nas w godzinę śmierci. Dlatego umacniajmy się Bożą łaską płynącą z sakramentów świętych, póki Bóg daje nam jeszcze na to czas. Każda godzina może być ostatnią godziną naszego życia.

fot. depositphotos.com

Powinniśmy spojrzeć na sakramenty jak na dar Bożej łaski i przyjmować je z miłością, tak jakbyśmy przyjmowali samego Jezusa, gdyż to On działa i jest rzeczywiście obecny podczas każdego sakramentu, który przyjmujemy. Każdy sakrament, czy to przyjęty na łóżku chorego, czy w pięknym kościele, jest największym skarbem, jaki posiadamy na ziemi, a skarby należy chronić, nie zaś oddawać w obce ręce.

Wdzięczni Bogu za dar Jego łaski, jaki zostawił Kościołowi w postaci sakramentów świętych, prośmy Go, a zarazem módlmy się, aby nigdy nie zabrakło nam prawdziwych szafarzy sakramentów świętych. Niech Maryja, Matka Kościoła i Matka Kapłanów, wyprasza im wierność Ewangelii, a przez to i przez ich posługę pozwala nam przybliżać się do tronu Ojca Niebieskiego.