Spór o wartości

fot. depositphotos.com

„Kiedyś potrafiliśmy się wspólnie śmiać i spędzać razem czas – dziś nie wiemy, o czym ze sobą rozmawiać ani jak to robić” – wyznają jednogłośnie Stanisław i Janina, gdy zapytałem ich o relację z córką. Od lat bowiem z zatroskaniem spoglądają w jej stronę i dobrze wiem, że wiele swoich małżeńskich modlitw ofiarowują właśnie w jej intencji. „Wystarczyło kilka kłótni o rzeczy istotne dla nas i dla niej, aż nadszedł czas, w którym córka całkowicie się od nas odwróciła”. Brak jej wizyt nie wzbudził w nich poczucia rozgoryczenia czy rozczarowania jej zachowaniem, nadal bowiem wierzyli i trwali w oczekiwaniu na jej odwiedziny. W tym czasie postanowili także oddać swoją córkę pod opiekę Matki Najświętszej, by to Ona – wówczas gdy oni nie mogą o nią zadbać – troszczyła się o jej życie. Przyniosło to efekt w najmniej oczekiwanym momencie. „Rok temu, gdy zasiedliśmy do kolacji wigilijnej, ktoś zapukał do drzwi – to była ona. Bardzo dobrze pamiętam – wspomina Janina – to pełne napięcia, dystansu i ciszy spotkanie oraz euforię radości, której doświadczałam w sercu”. „Minęło jednak zbyt wiele czasu” – dodaje Stanisław.

Różnice między pokoleniami są pokłosiem zmian, jakie dokonały się w świecie. Wartości, w których wychowywane było starsze pokolenie, stanowiły fundament ich świata. Współczesny świat odchodzi od tego, co trwałe, by cieszyć się tym, co ulotne. Nie jest to bynajmniej tylko i wyłącznie kwestią wyborów konkretnego młodego człowieka – może naszego wnuka czy córki – lecz całych społeczeństw, które w taki sposób chcą żyć. Dziwimy się z pewnością, obserwując postawy bliskich nam młodych ludzi, całkowicie sprzeczne z wartościami, w zgodzie z którymi staraliśmy się ich wychować. Musimy się jednak liczyć także i z tym, że świat i proponowane przez niego style życia również w pewnym stopniu wpływają na ich formowanie. Stąd rodzą się w nas ciche pytania: W jaki sposób pozostać wiernym własnym wartościom, nie raniąc dziecka? W jaki sposób zaszczepić w nim to, w co sami w głębi serca wierzymy? Czy wartości muszą nas dzielić? Czy nie są po to, by jednoczyć, zamiast burzyć?

„Nie mogliśmy zgodzić się na grzech, do którego nasza córka zaczęła podchodzić z aprobatą. Nie chcieliśmy także sprawić, by myślała, że mylimy ją, jako osobę, z poglądami, które wyznaje. Daliśmy jej czas i trwaliśmy na modlitwie”. W sytuacji, w której walka toczy się o sposoby pojmowania i styl życia, nie jesteśmy w stanie przekonać się wzajemnie inaczej, jak tylko poprzez przykład życia miłością i cierpliwością. Wszelkie próby zagłuszenia alternatywnego spojrzenia na świat czy stłumienia głosu dzieci przynoszą przeciwny efekt. Niejednokrotnie młody człowiek chce sam doświadczyć, co jest godne jego wierności, w czym rodzic czy dziadek może pomóc jedynie życiem godnym naśladowania. Trwanie to nie jest bynajmniej biernością. Nasze dziecko musi wiedzieć, że nie zgadzamy się z jego poglądami, lecz musi być także świadome, że wierzymy w to, iż wreszcie opowie się za prawdą i samo stanie się jej strażnikiem w przyszłości. Niestety, rodzicielstwo to bez wątpienia powołanie, w którym oczekiwanie na dojrzały owoc może być bardzo długie i zniechęcające.

fot. depositphotos.com