Proste święta

fot. depositphotos.com

Czy da się przeżyć świąteczne przygotowania bez zbędnego niepokoju, zabiegania, pośpiechu, stresu i trudnych emocji? Oczywiście, że tak, a przynajmniej da się te trudne, powiedzmy sobie szczerze, zupełnie niepotrzebne momenty znacznie ograniczyć. Wiele frustracji fundujemy sobie sami. A wszystko zaczyna się w naszej głowie, dokładniej w przekonaniach, które dyktują nam, jak powinny wyglądać dobre święta i jakie warunki muszą być spełnione, żeby ten czas uznać za udany. Zachęcam do wrócenia pamięcią do minionych już świąt i próby przypomnienia sobie, jakie emocje nam towarzyszyły, gdy święta się już kończyły. Czy była to radość, wdzięczność, chęć kontynuowania dobrego czasu? A może rozczarowanie, smutek, frustracja? Czy też ulga i zadowolenie z powodu zakończenia świątecznych dni? Poczucie dumy i satysfakcja z odniesionych sukcesów kulinarnych lub pokazania się przed innymi? Przeżywane emocje wskażą nam, czym są dla nas święta. Czy jest to jeszcze czas prawdziwego spotkania z Bogiem i drugim człowiekiem? A może to głównie okazja do realizacji własnych wizji, pomysłów, dbania o to, by nas zauważono, by się spodobać, a nasz dom i stół zachwycał?

Tak zwana przedświąteczna gorączka nie jest ani potrzebna, ani niezbędna. Skąd się bierze? Z braku czasu lub zbyt długiej listy zadań do zrealizowania? Według mnie z próby spełnienia oczekiwań – własnych, często nierealnych, lub sprostania oczekiwaniom innych. Oczywiście perfekcjonizm, brak delegowania zadań, nasiąknięcie reklamami, ofertami przedświątecznymi i promocjami oraz wizją „idealnych” świąt – to wszystko może znacznie zakłócić nam spokój przedświątecznych przygotowań. Już proste podzielenie się zadaniami z pozostałymi członkami rodziny może sprawić, że przygotowania przebiegną spokojniej i w lepszej atmosferze. Pod warunkiem oczywiście, że przymkniemy oko na pewne niedociągnięcia i nie będziemy wymagać od naszych bliskich, że zrobią powierzoną im pracę dokładnie w taki sposób, jak byśmy sobie tego życzyli.

Obciążająca w świątecznym czasie może być źle pojęta tradycja rodzinna. Przygotowując własne święta, wiele osób próbuje odtworzyć te z przeszłości. Mamy w sobie wyidealizowaną wizję świąt naszego dzieciństwa i nieudolnie próbujemy wykonać wszystko tak, jak było w naszym domu. Tak ugotować, tak przystroić dom, tak przyjąć gości. Przenoszenie rodzinnej tradycji w kolejne pokolenia to piękny gest. Niech jednak ta tradycja wzbogaca nas, niech będzie nam pomocna, niech łączy się z tym, co nowe, nasze, a nie obciąża, frustruje i sprawia, że czujemy się niekompetentni.

Mniej zabiegania, więcej spokoju, mniej kreowania, więcej przeżywania, mniej rzeczy materialnych, więcej przeżyć duchowych, mniej zadaniowości, więcej czasu na bycie razem i budowanie więzi. Świąteczne dekoracje, potrawy, wysprzątany dom – mają służyć nam w dobrym przeżyciu spotkania z rodzącym się w naszych sercach Bogiem, z drugim człowiekiem i z samym sobą. To ma być czas nabierania siły, dzielenia się wiarą, tworzenia wspólnoty. Wszystko, co materialne, ma nam w tym pomagać, nie jest zaś celem samym w sobie. Wiemy o tym, ale czy tak żyjemy? O ile prostsze, piękniejsze i spokojniejsze byłyby przedświąteczne przygotowania, gdybyśmy zamiast rzeczy i spraw do załatwienia byli wpatrzeni w to, co naprawdę ważne. A może w miejsce kolejnego prezentu dać drugiej osobie coś z siebie – obecność, czas, wspólne przeżycie? A może nauczyć dzieci czekania na rodzącego się Jezusa, a nie prezentowe paczki pod choinką? A zamiast trzech świątecznych sałatek zrobić większą ilość jednej, tej ulubionej?

fot. depositphotos.com

Niech nasze święta będą proste, pełne miłości i odnajdywania głębi. Niech będą czasem prawdziwego spotkania, pojednania, otaczania się nawzajem czułością i szacunkiem, tworzenia dobrych wspomnień. Przygotujmy się do tych świąt, a jakże, ale przede wszystkim, otwierając się na siebie nawzajem i Boga. W końcu to Boże Narodzenie!