Jak się pięknie starzeć?

fot. unsplash.com

Wszyscy wiemy, że starość w wymiarze biologicznym wiąże się z ograniczeniami fizycznymi, niedomaganiem, często zmianą stylu dotychczasowego życia, wieloma chorobami przewlekłymi oraz tak dziś powszechnym odrzuceniem i samotnością. To, jaka będzie nasza starość (jeśli Pan Bóg da nam jej dożyć) lub jaka jest teraz, zależy tak naprawdę od naszej współpracy z łaską Bożą. W tym aspekcie starość nie różni się niczym od każdego innego etapu naszego życia. Utarło się powiedzenie: „Wszystko się Panu Bogu udało, tylko nie starość”. Otóż nie, drogi czytelniku, w starości tak jak i w młodości są problemy, cierpienia i krzyże. Święty Jan Paweł II pisał: „Starzenie się nie jest złem, któremu trzeba się podporządkować, jest powołaniem, na które trzeba umieć odpowiedzieć”. Każda chwila naszego życia, podobnie i starość, jest powołaniem naszego życia, tzn. w każdej chwili twojego i mojego życia Bóg woła do ciebie i do mnie, czeka na twoją i moją odpowiedź. Tylko w relacji do Pana Boga możliwe jest przeżywanie każdego etapu naszego życia, w tym i starości, na miarę człowieka.

Za św. Janem Pawłem II pragnę powtórzyć w tym miejscu słowa: „Nie chcę bagatelizować utrapień starości, Waszych ułomności i chorób, bezradności i osamotnienia. Ale chciałbym wraz z Wami spojrzeć na nie w świetle, które przynosi pojednanie – w świetle naszego Zbawiciela (…). On towarzyszy Wam w cierpieniach i w próbach, jakie niesie starość, a Wy jesteście towarzyszami Jego Drogi Krzyżowej. (…) Przyjmijcie Wasze cierpienie jako Jego pełen miłości uścisk i uczyńcie zeń błogosławieństwo, przyjmując je, jak On z ręki Ojca, który w niezgłębionej, ale niezawodnej mądrości i miłości właśnie w ten sposób Was doskonali”. Jakaż mądrość papieża Polaka, który mimo cierpienia, chorób i doświadczenia właśnie tej ułomności ludzkiej natury mówi o szansie na doskonalenie duszy ludzkiej przez cierpienie. Kardynał Joseph Ratzinger tak mówił o św. Janie Pawle II: „Jego choroba, którą dzielnie znosił, uwrażliwiła wszystkich na ludzkie cierpienie, na wszelkie cierpienie fizyczne i duchowe. Nadał cierpieniu godność i wartość, dając świadectwo, że o wartości człowieka nie stanowi jego skuteczność czy wygląd, lecz wartością jest on sam, ponieważ został stworzony i umiłowany przez Boga”.

fot. unsplash.com

Ten święty papież zostawił nam receptę na każdą chwilę życia, nie tylko na okres starości: uznanie prawdy jedynego prawdziwego Nauczyciela i stosowanie się do Jego wskazówek zawartych w Piśmie Świętym.

„A sprawiedliwy, choćby umarł przedwcześnie, znajdzie odpoczynek. Starość jest czcigodna nie przez długowieczność i liczbą lat się jej nie mierzy; sędziwością u ludzi jest mądrość, a miarą starości – życie nieskalane” – czytamy w Księdze Mądrości (4,7-9). Chciejmy patrzeć na nasze życie na każdym jego etapie, również będąc starszym, chorym czy niedomagającym, nie przez pryzmat naszych osiągnięć naukowych, wyglądu czy pozycji społecznej, lecz życia nieskalanego. Prośmy zatem Tę, którą Bóg zachował nieskalaną od najmniejszego nawet grzechu, słowami św. Alfonsa Marii de Liguori: „Maryjo! Wyjednaj mi tę łaskę, bym Ciebie naśladował przynajmniej w tym życiu, które mi jeszcze pozostało”. Czy to rok, czy 10 lat, czy kilka dni dane nam będzie żyć, w każdej chwili prośmy Boga, abyśmy mogli zakończyć życie, wypełniwszy Jego wolę, wówczas zakończymy je najlepiej, jak to jest możliwe; i o to prośmy też dla tych, którzy sami za siebie nie proszą. W chwilach trudnych doświadczeń pamiętajmy słowa samego Boga, który w każdym czasie mówi do każdego z nas bezpośrednio: „Wystarczy ci mojej łaski” (2 Kor 12,9).