Doświadczać piękna Miłości

fot. depositphotos.com

Już w Starym Testamencie prorocy zapowiadali, że Duch Święty spocznie na oczekiwanym Mesjaszu, ze względu na Jego zbawczą misję. Gdy później Jezus przyszedł na świat, urzeczywistniał całe swoje życie i posłanie w jedności z Duchem Świętym, którego zapragnął udzielać wszystkim swoim dzieciom. Tak też się stało w dniu Pięćdziesiątnicy. W Katechizmie Kościoła katolickiego czytamy, że skutkiem bierzmowania jest „specjalne wylanie Ducha Świętego, jak niegdyś stało się udziałem apostołów w dniu Pięćdziesiątnicy” (KKK 1302). Oznacza to, że w sposób duchowy odnawia się to samo, co miało miejsce w Wieczerniku jerozolimskim. Był to zarazem początek ziemskiej drogi Kościoła w historii ludzkości. Wówczas Duch Święty obfitością swych darów przemienił apostołów. Z zalęknionych i nieśmiałych ludzi stali się odważnymi świadkami Jezusa i Jego Ewangelii aż do przelania krwi.

Duch Święty jest Duchem sprawczym i Duchem mocy. Dlatego św. Paweł zapewnia nas, że nikt nie może powiedzieć bez pomocy Ducha Świętego: „Panem jest Jezus”. Tu jest nam dany wzór doskonałej pokory: we wszystkim widzieć dar Boga i Jego miłosierdzie, które zechciało się nami posłużyć dla budowania królestwa Bożego na ziemi i dla świadectwa Jego działania w świecie. Maryja powiedziała do o. Gobbiego w dziele Do Kapłanów, umiłowanych synów Matki Bożej, że „Duch Święty sokami swej Boskiej Miłości odnawia życie wszystkich uświęconych przez chrzest i naznaczonych Jego pieczęcią przez bierzmowanie”. To właśnie ta Miłość sprawia, że stajemy się odważnymi świadkami Boga, zdolnymi do heroicznego świadectwa wiary. Misją Ducha Świętego jest oświecanie naszych dusz światłem Bożej łaski. Aby mógł przez nas działać, rozlewa na nas siedem swoich darów. Te z kolei budują w nas cnoty, przemieniając nasze życie w „kwitnący ogród, w którym mieszka Przenajświętsza Trójca” – Maryja do o. Gobbiego. Ostatecznie Duch Święty przemienia całą ludzkość i odnawia oblicza ziemi, w której Bóg pragnie być kochany i uwielbiany przez wszystkich.

Uciekajmy się zatem do Ducha Świętego, wiedząc, że w świecie duchowym nie istnieje „ziemia niczyja”. Bądźmy zawsze czujni i świadomi, że jesteśmy nieustannie w zasięgu oddziaływania świata nadprzyrodzonego – albo Ducha Świętego, albo ducha złego. Duch Boży zamienia ciemności grzechu na światło Bożej obecności, wykorzeniając wszelkie zło. Spala w nas każdą postać egoizmu i oczyszcza przez cierpienie, jak złoto w tyglu. Jesteśmy zatem zaproszeni do walki ze złem, gdyż chrzest wycisnął na nas pieczęć nowego życia w Chrystusie, a bierzmowanie „umocniło nas do życiowej walki” (KKK 1523). A zatem prośmy i wołajmy, aby Duch Święty przychodził do naszych serc.

Pamiętajmy, że jeśli otrzymaliśmy sakrament bierzmowania, to otrzymaliśmy duchowy znak Ducha Mądrości i Rozumu, Rady i Męstwa, Poznania i Pobożności oraz Ducha Bojaźni.

fot. depositphotos.com

Przyjdź, Duchu Święty, i uczyń moje ciało swoją świątynią. Przyjdź i pozostań ze mną na zawsze. Udziel mi głębokiej miłości do Najświętszego Serca Jezusowego, abym je ukochał z całego serca, z całej duszy, ze wszystkich myśli i sił moich. Oddaję Ci wszystkie władze mej duszy i mego ciała. Panuj nad mymi namiętnościami, uczuciami i poruszeniami. Przyjmij mój rozum i moją wolę, moją pamięć i wyobraźnię. Duchu Święty, udziel mi obfitości Twej skutecznej łaski. Obdarz mnie pełnią cnót. Pomnażaj moją wiarę, umacniaj mą nadzieję, rozpalaj moją miłość. Udziel mi Twych siedmiu darów, owoców i błogosławieństw. Pozwól mi być Twoją świątynią i mieszkaniem całej Trójcy Przenajświętszej.