Autor: kl. Mateusz Zawiłowicz SCJ

Oddział chorób wewnętrznych miejskiego szpitala. Długi korytarz, opustoszały raczej do południa, przemierzany jedynie pospiesznie przez cztery zapracowane pielęgniarki i lekarza, teraz dziwnie odżył.

Trzeba być przecież odważnym, by przyjąć prawdę o sobie, która niejednokrotnie zawstydza, stawia w niekorzystnym świetle, czyni skrępowanym, ale wbrew pozorom nie pragnie naszego upodlenia, lecz uświęcenia, „aby Jezus był uwielbiony w nas i w naszym życiu”.

Wojna i pokój. Tak często przywoływane razem – jak choćby w tytule jednego z dzieł Lwa Tołstoja – choć w rzeczywistości tak dogłębnie sobie przeciwstawne. Niczym ogień i woda, mrok i blask, istnienie i nicość.

Tylko przyjaźń potrafi tak pytać, by nie niszczyć. W niej bowiem człowiek nie wątpi już w to, że jest kochany, i bez rozproszeń może pytać: „Co czynić, by kochać bardziej?”.

Bóg jest bowiem najgodniejszym czci marzycielem. W swej miłości zapragnął bowiem stać się Mesjaszem człowieka i nieustannie spełnia to marzenie.