100 lat niepodległości – nasz dar modlitwy i cierpienia

fot. diecezja.radom.pl

Jan Paweł II powiedział, że „ojczyzna jest darem i jest równocześnie zadaniem”. Najpierw – ojczyzna jest darem. Na ten dar składają się dzieje narodu, wspólna przeszłość, wiara, ludzie święci, bohaterowie, obyczaje, język, literatura, sztuka, nauka. Ojczyzna to ogromne bogactwo powierzone człowiekowi – to wielki dar, który należy wielkodusznie przyjąć i mieć wobec niego wielką cześć. Jest ona również wielkim zadaniem dla człowieka. Jan Paweł II pokazał nam, jak to zadanie wypełniać. Z pewnością taką postawę przejął od kard. Stefana Wyszyńskiego, który przed swoją śmiercią powiedział do rodaków: „Tak często słyszy się zdanie: «Piękną i zaszczytną rzeczą jest umrzeć za ojczyznę, jednakże trudniej jest niekiedy żyć dla ojczyzny». Można w odruchu bohaterskim oddać swoje życie na polu walki, ale to trwa krótko. Większym nieraz bohaterstwem jest żyć, trwać, wytrzymać całe lata… Wytrwać dla ojczyzny, nabrać zaufania do niej, mieć gotowość oddania jej wszystkiego z siebie… Jakże ważna jest świadomość, że jesteśmy na służbie temu narodowi, który przez całe wieki przygotowywał nam ojczystą ziemię, na której nam wypadło dziś żyć”.

Jak możemy dzisiaj służyć naszej ojczyźnie? Możemy to czynić na wiele sposobów. Dla osób wierzących konkretnym przejawem tej służby jest modlitwa. Ojczyzna jest dobrem, tak wielkim, że nie tylko „wypada”, ale i należy się za nią modlić. Znane są teksty modlitw za ojczyznę, które w różnych okresach dziejów kierowane były do Boga przez kapłanów, poetów i polityków. „Ojczyznę wolną racz nam wrócić, Panie” – to słowa pieśni, która towarzyszyła Polakom od czasu zaborów, jednej z najczęściej powtarzanych w kościołach modlitw za ojczyznę. Najbardziej znaną jest jednak modlitwa przypisywana ks. Piotrowi Skardze z końca XVI wieku. Ma ona wartość ponadczasową. Była odmawiana w kościołach, gdy Polska utraciła swoją suwerenność, i później, po odrodzeniu, gdy jej wolność znów była zagrożona. Episkopat Polski zalecił ją wiernym do odmawiania w trudnych czasach „Solidarności”.

Przez modlitwę osobistą czy wspólnotową zawierzamy Bogu naszą ojczyznę i wszystkie jej trudne sprawy, prosimy o to, aby nasz wspólny dom był bezpieczny i dobrze zorganizowany, by panowały w nim pokój, sprawiedliwość, poczucie jedności i wzajemny szacunek, by polskie rodziny były silne wiarą swoich przodków.

Służyć ojczyźnie możemy również poprzez ofiarowanie Bogu w jej intencji wszelkich cierpień, których doświadczamy w codziennym życiu. Może to być choroba i związany z nią ból fizyczny, duchowa udręka, upokorzenie, dotkliwa samotność, utrata pracy, złośliwa krytyka, krzywda moralna, śmierć bliskiej osoby lub inne bolesne doświadczenia. Nasze cierpienie, jakiekolwiek by ono nie było, wielkie czy małe, złączone z cierpieniem Chrystusa ma wartość nadprzyrodzoną. Może też być wielkim darem dla ojczyzny, w jej ciągłym zmaganiu się o wolność, w dążeniu do dobrobytu i rozwoju.

Przykładem może być dla nas s. Faustyna, która otrzymywała wiele wizji dotyczących przyszłości Polski. Nie raz wybłagała przez swoje ofiary i modlitwy u Jezusa miłosierdzie dla naszej ojczyzny. Nie zawsze jednak było to możliwe, ze względu na ogrom grzechów popełnianych przez jej rodaków. W Dzienniczku napisała: „Ojczyzno moja kochana, Polsko, o gdybyś wiedziała, ile ofiar i modłów za ciebie do Boga zanoszę. Ale uważaj i oddawaj chwałę Bogu. Bóg cię wywyższa i wyszczególnia, ale umiej być wdzięczna” (Dz. 1038).

W czasie jubileuszu 100-lecia odzyskania przez Polskę niepodległości, który przypomina, jak długa, bolesna i pełna ofiar była droga minionych pokoleń do wolności, złóżmy ojczyźnie nasz dar modlitwy i cierpienia. Włączmy się w inicjatywy modlitewne organizowane z tej okazji – w nowennę za ojczyznę czy Wielką Modlitwę Różańcową, trwającą od 15 sierpnia do 7 października 2018 roku. Nie przestawajmy z głębi serc zanosić codziennie do Boga naszej wdzięczności za ojczyznę i jej niepodległość.

Boże, Rządco i Panie narodów,
z ręki i karności Twojej racz nas nie wypuszczać,
a za przyczyną Najświętszej Panny, Królowej naszej,
błogosław ojczyźnie naszej,
by Tobie zawsze wierna,
chwałę przynosiła Imieniowi Twemu,
a syny swe wiodła ku szczęśliwości.
Wszechmogący, wieczny Boże,
spuść nam szeroką i głęboką miłość
ku braciom
i najmilszej matce, ojczyźnie naszej,
byśmy jej i ludowi Twemu,
swoich pożytków zapomniawszy,
mogli służyć uczciwie.
Ześlij Ducha Świętego
na sługi Twoje,
rządy kraju naszego sprawujące,
by wedle woli Twojej ludem sobie powierzonym
mądrze i sprawiedliwie zdołali kierować.
Przez Chrystusa, Pana naszego. Amen.